Ja daar ben ik dan, ik met een engeltje op mijn rug. Het kan niet anders. Gewoon in het donker gedumpt. 200 meter van de opvang van Hope for Homeless. Een drukke weg en ik ben zwart, zo ook mijn zus en broer. Hoe had het kunnen aflopen.
Ik weet het niet hoor, maar wij zijn gezond, knap en niet vervelend. Waarom worden wij dan gewoon gedumpt als afval en dan nog wel 200 meter van een opvang? Had dan even doorgereden of ons netjes afgezet, maar nee, gewoon hop de straat op en zoek het maar uit. Van de schrik zijn wij aan de kant van de weg gekropen. Bij alle koplampen die wij zagen doken wij ineen. Tot er een auto stopte en ons 200 meter verder bracht naar de opvang. Ondanks dat zij vol zitten met andere hondjes mochten wij blijven. Zeg nou zelf, wie kan er nee zeggen tegens puppy’s? Puppy’s die ook nog zo mooi zijn.

Nu is het alleen zaak dat er mensen zijn met het juiste hart op de goede plaats. Een persoon die het hart laat spreken en mij een kans geeft. Niet eentje van overleven langs de weg maar opgroeien in een liefdevolle omgeving. Warmte, zorg krijgen en eten. Tijd samen om te wandelen, te spelen en te knuffelen. Want dat is waar ik behoefte aan heb.

Heb jij een hart, ook nog op de juiste plaats, heb jij een warme mand en tijd om mij op te voeden en samen oud te worden. Wil jij dan snel bellen. Het is hier ontzettend goed, maar opgroeien in een opvang is niet mijn droom.