Mijn naam is Ricky.

Zo noemen ze mijn nu in de opvang van Hope for Homeless.

Ik ben pas 2,5 jaar oud en al verlaten door iedereen.

Waarom adopteren mensen ons om ons later weer als oud vuil achter te laten of weg te gooien, als we niet meer gewenst zijn…

Als jullie mensen wisten hoeveel verdriet het ons doet, dat wij ook gevoelens hebben en dat verlaten zoveel pijn doet. Ik weet niet waarom ze me daar hebben achtergelaten, zonder water, voedsel, in het middel van een verlaten stuk land.

Als ze jou dit zouden aandoen, hoe zou jij je dan voelen??

Ik had geluk bij een ongeluk. Een vrouw met een jongeman kwamen daar om een andere zwerfhond te voeden. Ze doorzochten de emmers water en voedsel en zagen dat deze verplaatst waren richting de struiken.

Hoe konden ze weten dat ik het had gedaan. Ik had de emmer meegenomen om veilig tussen de struiken met doornen en vuil te eten. Daar was ik veilig, niemand kon mij zien en verder pijn doen.

De jongeman riep mij en zonder enige aarzeling viel ik in zijn armen.

Nu ben ik veilig in de opvang. Ik heb eten en water en hoef niet meer met de emmer te slepen. Ik ben niet meer bang. Maar ik zou willen dat een familie ook van me houdt.

Een familie die me NOOIT meer weggooit. Vraag ik te veel??