Ik kan zeggen dat ik Gabriel, samen met mijn maatje Damian, een kerstengel op mijn schoudertjes heb gehad. En dat deze engel ervoor gezorgd heeft dat er mensen zijn die blijven volhouden, blijven hopen en zoeken. Met alles wat ze ernaast doen, alles inzetten om het voor ons als viervoetertjes beter te maken.
Wij hadden deze redder als door een engel gezonden. Met kerst nog wel.
Damian werd gevangen en als eerste gered.
Samen zwierven we in de koude nachten op een verlaten stuk land niet ver van de opvang van Hope for Homeless. We waren mijn ons twee, dus een beetje warmte konden we bij elkaar vinden. Maar Damian liet zich pakken en ik Gabriel niet en was toen echt alleen.
Maar ze kwamen weer terug om naar mij te zoeken en ik liet mij pakken de dag na kerst.
Die dag zag ik mijn maatje terug wat was ik blij om hem weer te zien. Nu zijn we weer samen, opgevangen in de opvang van Hope for Homeless. Warm, goede zorg en eten en drinken.
Ik ben gezond en vrolijk en ze vinden dat ik hier niet moet blijven. Ik moet zeker een baasje vinden die voor mij gaat zorgen, mij niet buiten gooit maar liefdevol opneemt in zijn familie, een familie die voor mij zorgt, mij nieuwe dingen leert en warmte en liefde laat voelen.
Ik vind zelf dat ik een leuk koppie heb, dat ik niet te groot ben en ook nog eens aardig ben voor de vrijwilligers en andere hondjes. Met deze eigenschappen moet het toch lukken om een mooie familie te vinden.
Ik zoek dus een lieve familie, een baasje waar ik kan slapen, spelen, knuffelen, ravotten en rennen. Als jij dat bent, wil je dan bellen.
Ik hoop zo dat de kerstengel er nog steeds is en voor mij zorgt dat ook ik een mooi leven krijg in een liefdevolle familie.